Ένα εκατομμύριο ποιήματα μακριά

         Τρία χρόνια τώρα έχω διαβάσει τα κωλια μου απο ακυκλοφόρητα ποιηματάκια και διηγήματα που σε κάποιες περιπτώσεις ήταν αρκετά καλά. Δεν νομίζω να είχα διαβάσει τίποτα απ' όλα αυτά αν δεν είχα εκδώσει ένα βιβλίο και είχα μπεί σε έναν φαύλο κύκλο μαλακίας, χαζο κοπλιμέντων, σύγκρισης και κριτικής. Νομίζως πως χάνω τον εαυτό μου σιγά-σιγά.

       Ορισμένοι συγγραφείς κάνουνε ωραία κολπάκια με τις λέξεις. Δηλαδή, λένε για παράδειγμα, και παραθέτω τυχαίο απόσπασμα απο κάτι που διάβαζα και ήτανε πολύ καλό: εν αρχήν ην η γεύση. Μετά ανακατεύτηκαν και οι ιστορίες μας. Συστηθήκαμε και άκουγα ήδη τη μηχανή του αυτοκινήτου να παίρνει μπρος. Συνοδηγός μου εσύ. Μιλούσες για
το πάρτι, πως σφήνα σε έφεραν και ήμουν ήδη στη δεύτερη πράξη του έρωτα. Ωραία είναι αυτά τα κόλπα, όπως εγώ τα λέω. Μου αρέσουνε κι εμένα να τα βλέπω. Ξέρω τότε πως έχω ανακαλύψει έναν συγγραφέα που ενδιαφέρετε πραγματικά για την πένα του. Που έχει πάρει στα σοβαρά την δουλειά του: Να γράφει όμορφα. Εγώ δεν γράφω και τόσο όμορφα. Δεν κάνω κολπάκια σαν κι αυτά. Κι έπειτα, για κείμενα σαν κι αυτά, κάποιοι άνθρωποι σχολιάζουν και λένε: "Υπέροχο", "Απο χτες το διάβασα αρκετές φορές και μου έφερε στο μυαλό σκέψεις", και μερικά ακόμα πράγματα που δεν μπορώ να τα θυμηθώ για να τα γράψω τόσο καλά όσο εκείνοι. Σχόλια που αναδικνύουν τον μικρό συγγραφέα που κρύβουν μέσα τους οι σχολιαστές. Τα σχόλια τους είναι καλύτερα και απο τα κειμενά μου.

         Καμιά φορά μιλώ για βιβλία άλλων και παίρνω κι εγώ το ύφος του επαίοντα: Βέβαια, έχω εκδόσει ένα βιβλίο και περίεργοι τύποι, κάπως καταθληπτικοί, μου λένε πως ήταν βαθύ και μύχιο και άλλα τέτοια πολλά. Σαν καλός μαλάκας που είμαι κι εγώ κάθομε και συμφωνώ μαζί τους μα βέβαια με έναν τρόπο που φανερώνει την μετριοπάθεια μου. Και ανταλάζουμε έτσι φιλοφρονήσεις με τις ώρες: Όμορφο το βιβλίο σου, πιστεύω πως είσαι πραγματικά αξιόλογος - Μα κι εσύ, το βιβλίο σου με έβαλε σε σκέψεις.

         Τις προάλες, μια κοπέλα εγραψε μάλιστα μια κριτική για το βιβλίο μου. Καλή κριτική ήτανε. Καλύτερα τα έλεγε απ' όσο εγώ τα γραφω. Και η κοπέλα δεν ήταν κι άσχημη. Είχε κάτι περίεργα κουρέματα. Μιλήσαμε κιολας και ήθελα να της πω: Χα, στην έφερα, εγώ δεν είμαι συγγραφέας. Καμιά φορά γράφω απλά τις μαλακίες μου. Μαλακίες αλλοπρόσαλες, φανταστικές, μη φανταστικές, γιατί αν σταματίσω να γράφω τις μαλακίες μου νομίζω πως θα πεθάνω. Εσύ είσαι συγγραφέας, όχι εγώ. Δηλαδή, θέλω να πώ, εσύ ξέρεις πως να κάνεις αυτό το πράγμα με τα κολπάκια σου στις λέξεις που όταν το τελειώσεις τυπώνετε και του βάζεις και ένα εξώφυλλο και γίνετε κανονικό βιβλίο.

         Ο εκδότης μου καμιά φορά μου λέει τις απόψεις του σχετικά με αυτά που γράφω: Είσαι καλός εκεί κι εκεί - Να έκανες αυτό καλύτερα - περιμένω ακόμα περισσότερα απο εσένα. Κι ύστερα μου λέει: Ο τάδε είναι καλός σε αυτόν τον τομέα. Δεν εκτιμώ βέβαια τις απόψεις του. Έχει όμως απόλυτο έλενχο αυτού που κάνεις. Του συμπαντός του. Είναι μετρ. Και αυτό είναι μια τοπ ικανότητα. Έτσι μου το 'πε κιόλας: Τοπ. Με αυτή την λέξη. Και δεν ξέρω στ' αλήθεια γιατί σχολιάζω αυτό το πράγμα.

Σβήνω το πορτατίφ και σηκώνω το ακουστικό γιατί η ώρα είναι περασμένες δώδεκα. Ξέρω πως κανείς διάολος δεν θα με ενοχλήσει τώρα. Και γράφω. Και καθώς γράφω η κάφτρα απο το τσιγάρο μου έκαψε το χέρι μου κοιτώντας αυτή την μαλακία που τώρα μου έμοιαζε τόσο σημαντική.

        Ένας φίλος κάποτε μου είχε πεί: Μην βρίζεις και τόσο πολύ στα κειμενά σου. Πρέπει να βρείς μια σταθερή κοπέλα να ηρεμήσει το μυαλό σου. Τί είναι αυτές οι γκόμενες που συνεχώς μαζί σου κουβαλάς εκεί που δεν σε βλέπουνε. Κι εγώ του λέω οκ, ίσως και να το παρακάνω καμιά φορα - για τα κειμενά μου, για το άλλο δεν απαντώ. Αλλά θέλω να του δώσω μια μούτζα και να του πω: Δεν μας γαμάς κι εσύ, ρε μάγκα μου.

        Εχω μετά κι άλλον έναν φίλο που γράφει κι εκείνος. Ωραία πράγματα γράφει. Οταν χωρίζει γράφει. Όχι απαραίτητα πράγματα που αφορούν τον χωρισμό του. Και αλλάζει και πόλεις και χώρες και πάει εδώ κι εκεί. Ούτε και ξέρω που θα καταλήξει στο τέλος. Αν πάει και στην Αλάσκα δεν θα έχει και ιντερνετ και θα σταματήσουμε να μιλάμε στο τέλος. Αλλά ελπίζω να μην βρεθεί εκεί γιατι καλά τα λέμε. Είναι ωραίος τύπος. Και εμφανίσιμο παλικάρι. Σπάνιο να είσαι καλός συγγραφέας και ωραίος τύπος. Του το λέω κιόλας. Του λέω: Μαλάκα, σου τα 'δωσε ο θεός όλα τα προσόντα. Παίζει να είναι μικροτσούτσουνος βέβαια. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι ωραίος, αλλα δεν είμαι μικροτσούτσουνος. Εγώ έχω μακριά μαλλιά και γένια και καμιά φορά μου λένε σου πάει το μαλλί και τα γένια και βαριέμε να εξηγώ πως βαριέμε απλά να κουρευτώ, το ξύρισμα το σιχαίνομαι και αν κάποια φορά φοράω ένα ωραίο παντελόνι το κάνω επειδή αυτό ήτανε το πρώτο που πέτυχα μπροστά μου. Ξέρω πως πολλοί τύποι προσποιούνται πως είναι επιμελώς ατιμέλιτοι. Εγώ το έχω απο φυσικού μου. Και στο καζίνο λιώνω με τις ώρες επειδή απο φυσικού μου είμαι τέτοιος. Στ' αρχίδια μου γι αυτούς που το κάνουνε για να φοράνε ύστερα το καπελάκι τους στραβά και να κρατούνε στην ρουλέτα το τσιγάρο τους πλάι απο το ποτό τους. Τους βλεπω όλους αυτους συνέχεια. Μα εγώ βρίσκομαι εκεί πολύ σιωπηλός, η ρουλέτα γυρνά και βγάζω τα λευτά μου με ένα τρομερό σύστημα πως νομίζω οτι κατ 'αποκλειστικότητα έχω εφεύρει. Και πιστεύω πως θα βρίσκομαι εκεί, σε εκείνη την ρουλέτα, σε αυτόν τον κόσμο, πίσω απο ετούτα τα γράμματα ακόμη και όταν το σύμπαν έρθει πάνω κάτω. Θα στέκομαι εδώ πολύ σιωπηλός και θα κοιτάζω.

        Οι συγγραφείς είναι κάτι καραγγιοζάκια. Κάτι γελοιωδέστατοι άνθρωποι. Κουβαλούνε πάνω τους μια γελοία κατάθληψη ακόμη χειρότεροι κι απο την δική μου. Η δική μου τουλάχιστον είναι κανονική. Εκείνων είναι υποκριτική. Ίμο είναι, η μια τέτοια μαλακία που θα ονομάζετε αλλιώς όταν ανακαληφθεί η λέξη που την περιγράφει. Άμα τους βλέπω βαράω το μάτι μου με δύναμη. Υπάρχουν ορισμένοι αρκετά γνωστοί που το παίζουνε κουλτούρες και δεν ξέρουν τι τους γίνετε και άλλοι άγνωστοι που το πέζουν underground κατάσταση. Στέκονται απέναντι απο τους γνωστούς και κάνουν τους αδικημένους. Εκείνους που εκτιμούνται απο όσους ¨γνωρίζουν". Δεν ξέρω τι μπορεί να "γνωρίζουν" αλλά κάτι θα είναι και αυτό. Δεν είμαι ούτε εδώ ούτε εκεί. Μου αρέσει να στέκομε σιωπηλός και να κοιτάζω. Είμαι αυτό που είμαι. Δηλαδή, κι εγώ ένας μαλάκας είμαι που νομίζω πως βρίσκομαι στο κέντρο του σύμπαντος και γράφω αυτές εδώ τις κουταμάρες ενώ η κάφτρες των τσιγάρων μου έχου κάνει τα ρούχα μου ροκφορ: Σκατά, πάλι μαλακία παρομοίωση βρήκα. Διάβολε, αν ήμουνα κανονικός συγγραφέας θα έκανα κι εγώ κανένα κόλπο με τις λέξεις. Καμιά φορά το εύχομαι, μπας και γράψω καμια παρομοίωση της προκοπής δηλαδή.

Θυμάμαι το πρώτο μου ποιημα. Υπάρχει πολύ πίσω στον χρόνο. Πριν σε γνωρίσω. Και μετά θυμάμαι κάτι άλλα διηγήματα που έγραφα. Είχαν πλάκα. Ένας μου είχε πει, για κάποιο απο τα ανέκδοτα μου: ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ. ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΕ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙΣ ΟΛΑΑΑ. Θυμάμαι πως απο την δυσλεξία δεν μπορούσα καν να γράψω δυο γραμμές που να 'χαν νόημα. Άλλα σκεφτόμουν άλλα διάβαζα. Τι χάλια ήταν αυτά; Καμιά φορά δεν έλειπαν μονάχα λέξεις αλλά γραμμές ολόκληρες. Τι στον πούτσο έγινε τώρα, που πήγε αυτή η παράγραφος, σκεφτόμουν. Γαμημένη δυσλεξία. Αλλά είχα τόσο ανάγκη να γράψω. Εστω και αν δεν στα διάβασα ποτέ γιατι ντρεπόμουν για το πόσο κακώς ήμουν, εγώ συνέχισα να γράφω. Καμιά φορά πετύχαινα και καμιά λέξη σωστά. Και ύστερα διόρθωνα και διόρθωνα με ολύμπια υπομονή.

        Απο τότε έχω γράψει ένα κάρο μαλακίες. Ποιηματάκια και διηγήματα που ποτέ μου δεν διόρθωνα. Τα άφηνα στον υπολογιστή όπως τα γράμματα που αφήνουνε οι ερωτευμένοι μέσα σε ένα μπουκάλι στο γυαλό. Και απο τότε έκδωσα και ένα βιβλίο. Και πάω και για δεύτερο, μη σου πώ. Διάβασα και ένα μάτσο μικρά ανέκδοτα κείμενα άλλων με περίτεχνες λέξεις. Μόνο που εκείνοι ήσαν κανονικοί συγγραφείς. Έγραφαν με τέλος και αρχή και έλενχαν το σύμπαν τους και μιλούσανε για κάτι καταστάσεις σημαντικές με νοήματα αλληγορικά και προεκτάσεις. Έχω γράψει κι εγώ τέτοια πράγματα. Τα καλά μου δεν ήτανε κακά. Και για κάθε ένα τέτοιο που έγραφα μια μέρα περνούσε. Για κάθε ένα τέτοιο που διάβαζα, άλλη μία. Και νά τωρα, εσύ που είσαι. Μετά απο ένα εκατομμύριο ποιήματα που μάζεψα εσύ μου βρίσκεσαι ένα εκατομμύριο μέρες μακριά. Ούτε που ξέρω αν πλέον σε εσένανε μιλώ. Ξέχασα σχεδόν πως μιάζεις. Κοιμήθηκα και με κάτι μυστίριες γκόμενες απο τότε και το γυαλί ράγισε. Στ' αλήθεια δεν γράφω για εσένανε. Ένα εύρημα είσαι που σε χρησιμοποίησα ωστε σε κάποιον να φένετε πως απευθύνομε.

          Ξέρεις γιατί; Γιατί τα κείμενα πρέπει να έχουνε έναν κόσμο. Μια αρχή και ένα τέλος. Ένα σύμπαν που να το ελένχουμε, έτσι μου είπε ο εκδότης μου. Έχω ελένξει κι εγώ ένα σύμπαν μου σε ένα μου βιβλίο. Θα βγεί σύντομα. Περίεργο βιβλίο είναι. Βέβαια εκείνος δεν το βλέπει αυτό, έστω κι αν εγώ μέσα στο μυαλό μου τα είχα όλα ιδιοφυώς ενορχηστρωμένα. Και να ξέρεις, οι συγγραφείς έχουνε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ο καθένας απο τον άλλον διαφορετικά. Τα συζητάμε και μεταξύ μας με την μορφή χλιαρών χαζοκοπλιμέντων. Εσύ αυτό το προσόν, εσύ το άλλο.

           Εγώ, όταν θέλω να γράψω, γράφω τρίχες. Ανορθόγραφα πράγματα που τα πνίγει η δυσλεξία. Χάνω λέξεις και φράσεις και λέω πράγματα που δεν έχουνε καμία σημασία. Ξέρεις γιατί; Γιατί μου άρεσε να στέκομε πάντοτε πολύ σιωπηλός. Όχι απέναντι, ούτε και σε συμμαχία. Να μην μιλώ και να βλέπω και αν τα μαλλιά μου μακραίνουν να το κάνουνε γιατί βαρέθηκα να τα κουρέψω. Και αν το παντελόνι που φορώ μου είναι εφαρμοστό να είναι γιατί μόλις το τράβηξα απ' το πληντύριο, Και να πιστεύω πως θα βρίσκομαι εδώ ακόμη και όταν το σύμπαν θα έρθει το πάνω κάτω. Να στέκομαι με τις μάρκες μου και να βγάζω τα λευτά μου και ένα εκατομμύριο μέρες και ποιήματα απο τότε που σε γνώρισα και σε χρησιμοποιώ ωστε σε κάποιον να αφηγούμε, εγώ να παρατώ τα κείμενα μου αδιόρθωτα κοιτάζοντας γύρω μου τον κόσμο να φουσκώνει και να φουσκώνει, όπως οι νέοι αφήνουνε τα γράμματα που ποτέ δεν θα διαβαστούν μέσα σε ένα μπουκάλι στον γυαλό.