"...βεβαίως, βέβαιως, θα έλεγα πως είναι σπουδαιότατον. Ιδιαιτέρως την σήμερον ημέραν ε, το ν το τελικότατον είναι πολύ σημαντικότατον. Και θα πρεπε να είναι μέλημαν ε, των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων, να τονίζoυντάσθουντο απαραιτήτως και κατεξακολουθήσεως τηνε σημασίαν του ν του τελικότατου.
Βέβαια, βέβαια, είναι σπουδαίον, σπουδαιότερον, σπουδαιότατον. Το ν το τελικόν είναι πολύ σημαντικόν. Διότι, είναι μεγάλης σημασίας, σημαίνουσας, σημαντικούσας, σημαντικούσασας βέβαιαν η ορθήν αξιοποίησην του ν του τελικούντος. Η χρήση του θα πρέπει να γίνεται με εξέχονταν, εξέχουσονταν, εξεχουσοτατον τρόπον εις τα γράμματαν ώστε να υπενθυμίζεται εις τους Έλληνες, βέβαιαν, το πόσον σημαντικότατον είναι, ε..."
"Είστε καταπληκτικός. Ο λόγος σας στάζει μέλι. Όμως γιατί το ν το τελικό έχει εκλείψει, κατα την αποψή σας, απο τη σύγχρονη γλώσσα ;"
"Διότιν έχουμε βέβαιαν μιαν κρίσην ηθών και γραμμάτων. Είναι βέβαιαν πασιφανέστατον. Και ιδίως τώραν ε, ιδίως τώραν που ο αέρας δεν αναπνέετεν εκ των πυρινικών κεφαλών που μόλυναν την ατμόσφαιραν και που το χορτάριν έχει χρώμαν μοβ αντί του πράσινου, θα πρέπειν εμείς, οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων να υπενθυμίζομεν στους ανθρώπους την σημασίαν του ν του τελικότατουν.
Βέβαια, βέβαια, σημαντικόν είναι πάρα πολύ, πολέστερα."
"Μάλιστα. Γιατί, κατά την άποψη σας, είναι επιτακτική η ανάγκη για την χρήση του ν του τελικούν. Του τελικού, συγνώμη"
"Α, μάλισταν. Παραπέσατεν εις ατόπημαν ε; Μα τι γλυκόν αλλά και επικίνδυνον συνάμα. Μα θα σας απαντήσω. Διότιν, το ν το τελικότατον προσθέτει εις τον λόγον μα έναν λυρισμόν! Μίαν χάρην, μια ομορφιάν. Και εξαιρετικοτάτης σημασίας, σημαινούσασας εις τα γράμματαν η ιδιότις αυτή ως επί επειδή ο αναγνούς γίνεται εξυπνοτερόστατος ε, μέσω της παιδεύσεως. Ιδιαιτέρως σήμερον που εις τας τέχνας επικρατείν μιαν αναρχίαν και μιαν αταξίαν και εις σκόπελον βυθίζοντεν τα γράμματαν δίχως αυτήν την τάξην"
"Μα, είστε υπέροχος. Εσείς προσωπικώς χρησιμοποιούσατε πάνταν, θέλω να πω πάντα, το ν το τελικό;"
"Μα φυσικάν! Μα φυσικάν, ω δεσποινευς μου. Είναι θέμα αρχών. Γνώσεων ε; Και καταγωγής. Ιδιαιτέρως σήμερον. Σήμερον λέγων που ένας μετεωρίτης πλησιάζειν εις την γην και σύντομα θα την διαλύσειν και που μίαν μαύρην τρύπαν θα ρουφήξειν τον ήλιον σε ολίγαν χρόνιαν, δεν θα πρέπει να το ξεχνούμεν ε; Διότιν κάνειν τα γεγονόταν μέσω του λόγουν της χρήσης του νιέντος ε, να είναιν συνταρακτικόταταν. Και θέλει επιδεξιότηταν και χάριν η σωστήν η χρήσιν απαραιτήτως. Ικανότητας ποιητικής η τοποθέτησιν του ν του τελικούν. Όχι οτι και όλοιν το μπορούν ακόμα και απο τους ποιητάς. Φυσικάν και είναι δύσκολον εώς και ακατόρθωτον ε; Και βάρος. Φορτίον θα έλεγα, φόρτος. Μέλημαν των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων η σωστήν χρήσιν του ν του τελικότατουν. Διότι μονάχαν εκείνοιν έχουν το προνόμιον ε, να μπορούνεν να το χρησιμοποιούν και διότι τον λόγον γεμίζειν λυρισμόν και χάριν μα και μηνυμάτων βαθέων και σκέψεων καθόλου φειδωλών. Υπενθύμισην! Υπενθύμισην βέβαια! Η αξία μα και η χρήσις του νι, του νιέντος εις τα γράμματαν απο ανθρώπους των γραμμάτων. Ω, μα, ναι, βέβαιαν, βέβαιαν, το ν το τελικότατον είναι πολύ σημαντικότατον"
