Όνειρο του μέσου ανθρώπου

Ονειρεύομαι πως κάθομαι κάπου που κανείς δε θα με βρει

Αλλά βρίσκομαι κοντά προς τη μεριά της λάμπας, ελπίζοντας μήπως εσύ περάσεις

Και πράγματι έρχεσαι την στιγμή που δε το περιμένω και δίπλα μου κάθεσαι χωρίς να με ρωτήσεις

Το βλέπεις πως κλαίω μα δε σου μοιάζω ούτε κουτός ούτε κι ανόητος και πιο πολύ με ερωτεύεσαι

Και μου ορκίζεσαι πως σήμερα με θες πιο πολύ απο ποτέ

Και για κάθε μου θυμό έχεις μιαν απάντηση

Τι, εάν, σταματούσα να ονειρεύομαι κατ αυτόν τον τρόπο

Και λέγοντας πως σ έχω ερωτευτεί γνώριζα πράγματι αν έχω λόγο να γελώ ή να θλίβομαι

Δεν είναι αυτό κάτι εξ όσων γνωρίζω βέβαια γιατί,

Αν και ονειρεύομαι πολύ,

Δεν το κάνω για την αλήθεια